Het is net na Sinterklaas als ik deze blog schrijf. Bijna alle volwassenen die ik spreek op consult moeten het even kwijt – een diepe zucht ‘de feestdagen…’.

Op een doordeweekse avond stop ik onze jongste dochter van 11 jaar in bed. ‘Mam, kijk eens wat ik vandaag heb gedaan…’ Ze laat een foto zien die haar vriendin van haar heeft gemaakt terwijl ze in een Hele Hoge Boom is geklommen.

Een jonge moeder met een baby van 9 maanden verzucht in mijn praktijk: ‘ik kom intellectueel nergens meer aan toe. Het is niet zo dat mijn kind me continu bezighoudt, maar mijn brein werkt niet meer. Ik kan me gewoon niet focussen’.

Het is maar taal, natuurlijk. Maar taal kan ook haar eigen werkelijkheid scheppen en je daarin vastbinden. In mijn praktijk hoor ik mensen zeggen: ‘Ik dacht dat ik het allang had losgelaten, maar ik struikel er nu toch weer over.’

Mijn man stond erop. We gingen niet op vakantie zonder zijn Italiaanse schone. Het viel me beslist niet mee. Neemt u van mij aan: ze heeft een jaloersmakend figuurtje, slank met hemelsblauwe kijkers. Zo liefdevol als hij haar kon aanraken en